Graag zou ik u willen vragen wat u tegen een kind zou zeggen die opgroeit in armoede. Hoe zou u een kind duidelijk kunnen maken dat de (maar ook die van uw partner, de VVD) huidige politieke koers ertoe zal leiden dat het kind wel degelijk een toekomst zal hebben die niet eenzelfde is als die van hun ouders.
Boos
Steeds vaker spreek ik mensen die boos zijn. Boos op Rutte, boos op Zijlstra, boos op Asscher, maar vooral boos op u. Ik weet niet wat ik hen moet zeggen, u zou misschien een linkje met wat grafiekjes over de economie kunnen sturen, maar dat is juist wat ook mij boos maakt. Als een stoomwals probeert u steeds weer over uw criticasters heen te walsen, hun kritiek bijna wegzettend als irrelevant. Toch, het gaat uw criticasters niet alleen om cijfertjes, om de “gemiddelde” Nederlander, maar meer dan eens over wat zij in hun stad, op straat, in hun straat, in hun wijk meekrijgen aan ellende.
De mensen zijn boos, maar vooral ook onzeker. Onzeker over hun toekomst of zij straks nog wel een baan hebben en of zij nog wel hun huis kunnen betalen. Toch, het zijn niet alleen deze grote thema’s die mensen zorgen baren, want de grootste zorg is toch nog vaak hoe voor de kinderen en het gezin als geheel te zorgen.
Wat zegt u tegen al deze mensen, meneer Samsom? Zet u uw fluisterende stem op om hen te vertellen dat u met hen hún pijn meevoelt, om vervolgens op bekende wijze snel te vertellen dat ook zij moeten inleveren? Ze daarna te overdonderen met een heel technisch verhaal over hoe, wie, wat, waar, wanneer en hoeveel terugkrijgt, bijkrijgt, in koopkracht stijgt, in koopkracht gelijk blijft of toch in koopkracht verliest? Hen achterlatend met meer vragen dan antwoorden, hen achterlatend met het belachelijke gevoel het niet te begrijpen of anders gezegd; de omvang van de crisis niet te bevatten.
Showshoppers
Dat de crisis er inhakt moge duidelijk zijn. We breken records in de negatieve zin en echt zicht op beter is er nog niet (ook in 2014 heb ik er geen vertrouwen in). Wat de gevolgen hiervan zijn dat zie ik onder meer op mijn werk. Zo sprak ik vorige week, tijdens mijn pauze, een vrouw die aan ‘showshoppen’ doet. Deze vrouw kon haar vriendinnen niet vertellen hoe slecht ze er eigenlijk voor staat. Ze gaat mee om te winkelen, maar koopt alleen bij winkels waarvan ze weet dat ze haar geld terug krijgt.
We kunnen natuurlijk tegen deze mevrouw zeggen dat ze dit zichzelf aan doet – dat is in feite ook zo – maar hier ligt aan ten grondslag de angst voor het verlies van haar sociale netwerk en de schaamte om hen te vertellen over haar belabberde situatie.
Uw partner, de “banenmachine” VVD, had tijdens de verkiezingen een slogan die er niet om loog: “Handen uit de mouwen in plaats van hand ophouden.” Ik wil u vragen hoe u, maar met u de premier en fractievoorzitter Zijlstra, (terug)kijkt naar deze slogan. Spat het dédain er niet vanaf? Vandaag de dag houden, om het maar akelig te zeggen, ontzettend veel mensen hun hand op. Niet omdat zij dit nu zo graag willen, maar omdat zij niet anders kunnen. Van mensen die zich voorheen middenklassers mochten noemen, zoals de mevrouw die angstig aan showshoppen doet, tot thuiszorgmedewerkers, schoonmakers, bouwvakkers, maatschappelijk werkers en noem de ellenlange lijst maar op.
Er wordt met dédain over hen gesproken, op hen neergekeken alsof armoede hún keuze is, maar erger nog, tast het beleid (of erger het gebrek aan doordacht snoeihard beleid) en de wijze waarop over deze mensen wordt gesproken beetje bij beetje hun bestaansrecht aan.
Tot slot
Geachte heer Samsom, wat zegt u tegen al deze mensen die de crisis keihard voelen zonder, vooralsnog, enig perspectief op beter? Wat zegt u tegen kinderen die zich het lot van hun ouders enorm aantrekken? Wat zegt u tegen kinderen die hongerig naar school gestuurd worden en daardoor slechter presteren? Wat zegt u tegen een stel dat door een reorganisatie nu in de WW is beland, dat de hypotheek niet meer kan ophoesten en ook het huis niet verkocht krijgt? Wat zegt u tegen een stel als deze, dat ook nog één of meerdere kinderen heeft?
Wat zegt u tegen mij meneer Samsom? Vorige maand stond ik voor de keuze, het net aan redden of toch kiezen voor psychologische hulp (u mag uw fractiegenoot dhr. Recourt vragen naar de oorzaak van mijn problemen) en roodstand. Ik besloot toch de hulp, opnieuw, aan te vragen. Makkelijk is anders, maar ik ben hierin niet de enige.
Na iets meer dan honderd dagen Rutte/ Asscher is het kabinetsbeleid troosteloos. Het enige dat duidelijk is, is dat het kabinet bestaat uit politieke bedelaars. Politieke bedelaars die, onder het mom van “meer democratie”, om steun smeken om hun visieloze plannen door de Eerste Kamer geaccepteerd te krijgen. Plannen die mensen, juist nu, nog onzekerder maken.
Opwindende Economie 